Danas Srpska pravoslavna crkva proslavlja Svetog Jovana Vladimira, prvog sveca u rodu srpskom i nebeskog zaštitnika grada Bara.

Svetom arhijerejskom liturgijom i prazničnom Litijom ulicama grada pod Rumijom, danas, 4. juna, svečano se proslavlja praznik Svetog Jovana Vladimira – slava sabornog hrama u Baru.

Liturgija, služi mitropolit Joanikije, a praznična Litija koju će takođe predvoditi mitropolit u 19 časova.

Ovaj sveti i slavni kralj srpski i divni mučenik Hristov, Jovan Vladimir, izraste iz blagočestivog i carskog korena koji vladaše u srpskim kneževinama Zahumlju i Prevali (koja se još zvaše Dioklitija, Duklja ili Zeta).

Njegov djed zvaše se Hvalimir i imađaše tri sina: Petrislava, Dragimira i Miroslava.

Petrislav primi na upravu Zetu (Duklju), Dragimir Travuniju (Trebinje) i Hlevnu (Hum), a Miroslav Podgorje.

No Miroslav ne imađaše djece te i njegova država dođe u vlast Petrislavu koji za naslednika imaše sina svoga, ovog blaženog Vladimira. I tako se Vladimir zacari (u drugoj polovini desetoga veka) u Duklji i ostalim predjelima Ilirije i Dalmacije, a prestonica mu bješe kod crkve Prečiste Djeve Marije u oblasti Krajini (na zapadnoj strani Skadarskog Jezera).

Blaženi Vladimir od detinjstva bi ispunjen darovima duhovnim – beše krotak, smiren, ćutljiv, bogobojazan i čist životom, prezirući sve privlačnosti zemlje i revnujući za sve ono što je uzvišeno i božansko.

Kako veli za njega i vizantijski istoričar Kedrin, on je bio “čovek pravičan i miroljubiv i pun vrlina”. Njega isto tako pohvaljuje i drevni slovenski letopisac Pop Dukljanin u svom Letopisu zvanom “Kraljevstvo Slovena” (glava 36).

U ranoj mladosti on provede neko vreme kod nekog dobrog vojskovođe da se uči ratnoj veštini. Iako sve to on dobro izuči, on u sebi spoji viteštvo i pobožnost, to jest pravo hrišćansko blagočešće.

On marljivo izuči i Sveto Pismo, i beše veoma milosrdan prema bijednima i siromašnima.

Znanjem Svetoga Pisma i milosrđem uspeo je da mnoge bogumile i druge jeretike povrati k vjeri pravoslavnoj. U životu i vladanju svome on u svemu rasuđivaše mudro, i mudro vladaše podanicima svojim, zbog čega ljubljen bi od sviju.

Uz to još, on razasla učitelje po narodu da poučavaju ljude pravoslavnoj veri i nauci Hristovoj, a jeretike da obraćaju ka Istini. A i crkve i manastire on podizaše, kao i bolnice i stranoprijemnice.

Jednom riječju, on, iako car na zemlji i moćni vladar, bio je krotki sluga Nebeskoga Cara Hrista i Carstva Božjeg, koje nije od ovoga svijeta, ali za koje se ovaj blaženi već od djetinjstva opredijelio. Zato njega i bi udostojen.

(Svetigora)